EFENDİM...

Yıllar önce, Ramazan ayında bir akşam, teravih namazından önce Ulu camiide vaaz görevim vardı.(Vaaz merkezi sistemden diğer camilere de dağılırdı)

İftardan sonra arabama binip camiye giderken AKRA FM i açtım. Merhum Es'at Coşan hocamızın konuşması vardı.

(Hocamız fakültede dersimize giren sevdiğim ve hürmet ettiğim hocalarımdandı. Ayrıca 15 günde bir Demetevler'deki Özelif camiinde yaptığı konuşmalarına/sohbetlerine katılmaya çalışırdım. Hocamız her zaman yumuşak uslupla hitap ederdi.)

Hocamız radyodaki konuşmasında da aynı yumuşak uslubuyla vaaz ediyordu. Konuşmasında bir şey dikkatimi çekti. Hocamız daha önce duymadığım veya dikkat etmediğim kadar "efendim" sözcüğünü kullanıyordu. Bazen bir cümlede iki kez kullandığı da oluyordu.

Zihnimden "Esat hocam bu kelimeyi ne kadar sık kullanıyor" diye geçirdim ve sohbeti dinlemeye devam ettim.

Neyse, Ulucamiye varıp vaaza başladığımda cümlelerimin sonunda, bazen ortasında ben de "efendim" demeye başladım. "Demeyeyim" diyorum fakat dedikten sonra fark ediyordum. Zihnimi oraya verince de bu sefer söyleyeceğim söz aklıma gelmiyordu. Kendimi serbest bıraktım konuşmam bitene kadar defalarca hiç bir konuşmamda kullanmadığım kadar"efendim" kelimesini tekrar ettim..

Acizane ben bu olaydan kendime dersler çıkardım.

Sizler:

"Gülme komşuna, gelir başına" mı dersiniz.

"Hocanızdan etkilendiğin için, konuşmasından da etkilenmişsin" mi dersiniz.

Yoksa başka bir şey mi dersiniz, bilemem.

Bu vesile ile Allah Teala hocamıza ve tüm geçmişlerimize rahmet eylesin.

06.05.2024 Ali USLU- TAVŞANLI.