YAPILANLAR UNUTULMUYORMUŞ

   Dün akşam TRT de yayınlanan “Ömür dediğin” programını izliyorum.

86  yaşında bir amca. Ayaklarında ve dizlerinde problem var küçükken de varmış. Fakat, elleri kolları  kafası sağlam, zenaatkar bir kişi.

Küçükken bir ustanın yanına çırak oluyor, zamanı gelince ustasından izin alıyor ve kendi işini kurmak istiyor. Babasının maddi durumu çok iyi değil.  Çorap makinesi alacaklar, sipariş veriliyor.( İki koyunları var onunla ödeyecekler) O zamanki parayla 75 lira lazım.

Makine biraz erken geliyor. Henüz koyunlar da satılmamış. Annesinin babası (dedesi) yörenin zengin bir tüccarı. O’na gidip durumu anlatıyor ve ödünç para istiyor. Dedesi , “ param yok” diyerek bunu savuşturuyor. (Halbuki öyle bir şahısın yanında nakit olmasa bile anında birilerinden bulabilirdi)

Bu olayı anlatırken en az yetmiş yıl geçtiği halde adam ağlıyor. Çok ağırına gitmiş çünkü.

Abisi, ayakkabı tamircisi imiş. Onun da parası olmadığını bildiği halde çaresizce O’na gidip durumu anlatıyor.

Abisi kendisinde 10 lira olduğunu söylüyor. O arada ayakkabısını tamir ettiren tanımadığı bir şahıs konuşulanları dinliyor. O’na makine için para verebileceğini söylüyor. Gidip evinden 100 lira getiriyor. Makinayı aldıktan sonra iplik için para lazım olacağını düşünüyor.

Diyor ki: “Bu parayı ne zaman ödeme imkanın olursa o zaman öde.”  Programdaki amca yine ağlıyor. Ve diyor ki: “ Bu şahıs için her namazımdan sonra dua ederim.”

Demem o ki aradan 70 yıl geçmesine rağmen amca olayları o anki gibi hatırlıyor hatta yaşıyor.  Demek ki yapılanlar unutulmuyormuş.

Muhtemelen bir çoklarınız gerilere gidip bir şeyler hatırladı bile değil mi?

            14/06/2020                  Ali USLU- TAVŞANLI