2000 yılı şubat
ayı, 28 şubatın etkisinin hız kazandığı günler. Altı yıl üst üste başarılarımdan dolayı idarecilerimiz
tarafından 90 puanın üzerinde not
verildiği için bir kademe ilerlemesi ödülü aldığım yıl. Okula uyum sağlayamamak
bahanesiyle (o zamanki kaymakamın etkisiyle) sürgün ediliyorum çalıştığım
İHL. den bir ilköğretim okuluna.
Yedinci
sınıflardan bir şubenin ayrıca sınıf rehber öğretmeniyim. Sınıfta bir kaç
kavgacı çocuk var, bir tanesinden bu konuda daha çok şikayet alıyorum. Velisi
ilgisiz. Toplantılara bile gelmiyor. Belki de şikayetlerden
bıktığı ve çözüm bulamadığı için
gelmiyor.
Öğrenciye biraz nasihat ediyorum, nasihati
dinliyor. “Tamam hocam “diyor fakat çok geçmeden tekrar şikayet geliyor.
Aslında öğrenci çok kötü birisi değil ama iradesine sahip olamıyor belki de
arkadaşları arasında o şekilde yer edinmeye çalışıyor.
Nasihat kar
etmediğinde tehdit ediyorum bazen de
idareye götürüyorum. Orada da tehdit ve farklı muameleler. Netice sene sonu geldi.
Ertesi yıl biraz daha büyümüş ve güçlenmiş olarak okula başladı öğrencimiz. Bu
sefer kızlara sözlü sarkıntılıklar da eklendi problemlerine. Biz yine aynı
metodu kullanıyoruz nasihat, tehdit . Olmadı idareye götürüp bir iki çırpıştırma. Birkaç fasıldan sonra netice okul bitti.
Bu öğrencimiz
ilçede bir liseye gidiyor. Tabi biraz daha büyümüş ve kaslar daha
kuvvetlenmiş olarak. Orada öğretmenle kavga ediyor ve okuldan tasdikname ile uzaklaştırılıyor.
Kütahya’da bir
liseye kaydını yaptırıyor ne kadar sonra bilmiyorum idareciye bıçak çekiyor
veya yaralıyor Örgün eğitimden çıkarma cezası alıyor.
Tavşanlı’da
zaman zaman görüyorum ve saygıda kusur etmiyor. Dediğim gibi delikanlı kötü
birisi değil fakat fitil kısa ve kızdığı zaman gözünü budaktan esirgemiyor.
cinayet
Bir gün üç
arkadaş cep telefonu muhabbeti yaparlarken tartışma aralarında çıkıyor. Bizimki
sinirleniyor. Yakınındaki tostçudan bıçağı kaptığı gibi arkadaşına saplıyor
arkadaşı orada hayatını kaybediyor. Diğerinin peşinden koşuyor ama yetişemiyor.
Oradan geçmekte olan bir arabayı gasp ederek kaçıyor. Sonraki zamanlarda
yakalanıyor.
Olayı duyduğumda şok oldum. Bu olayda kendi
sorumluluğumun olup olmadığını düşündüm.
İlkokulda onu
okutan öğretmenini gördüm. Bu olayı konuştuk. Dedi ki:
"Ben o öğrenciden beş yılda en az
on defa bıçak almışımdır".
Bu olay benim öğretmenlik anlayışımı değiştirdi. Geriye dönüp muhasebe yaptığımda gerek ilkokul öğretmeninin, gerek benim, gerekse okul idarenin problemi çözmediğini (belki de çözemediğini) problemi dondurduğunu fark ettim. Daha değişik şeyler yapılabilir miydi? Mesela bir psikoloğa götürülebilir miydi. O zaman okulların tamamında PDR eğitimi almış rehber öğretmenler yoktu. Daha farklı muamele yapılabilir miydi? Belki...Bundan sonraki yıllarda problemli öğrencilerle daha fazla ilgilendim ve öğretmen arkadaşlarımı bu konuda teşvik ettim. Çünkü bu çocukları başka ülkelere gönderme şansımız olmadığına göre onlarla ilgilenip problemlerini azaltmak bu topluma yapılacak en büyük iyiliktir diye düşündüm ve söyledim.
Bu tür öğrencilerle ilgilenmek, problemsiz öğrencilerle ilgilenmeye benzemez. Şöyle ki, Çalışkan, problemsiz bir öğrenciyle azıcık ilgilenmek onu başarılı yapar. Siz ve çevreniz bunu görür ve mutlu olursunuz. Fakat on problemi olan öğrenciyle uzun zaman emek verip problem sayısın yediye indirirseniz bu göze çarpmaz. Hala o kişi problemli olarak görülür. Kimse sizi tebrik etmez. Fakat on problemin yediye inmesi kişi ve toplum açısından çok önemlidir.
Gittiğim okullardan birisinde çok fazla problemi olan bir öğrenciyi, okul takımına alıp, bir şeyleri bahane edip hediyeler vererek, öğretmen arkadaşların tümünün gayretiyle problemlerinin azaldığını müşahede ettik. O öğrenci iyi bir birey olmadı ama, problemleri azalmış bir birey olarak toplumda yaşamaya devam ediyor.İslam hukuku kitabı olan "Mecelle" de şöyle bir madde vardır:
"Def-i mefasit, celb-i menafiden evladır" Yani "Kötülükleri önlemek, faydalı şeyleri yapmaktan daha önceliklidir" diye.
Öğretmen yerine göre bir ana,baba,polis,yargıç, arkadaş... Ve çok şey olmalı
YanıtlaSil